Johannesburg wordt de start van de ontdekkingstocht doorheen dit land

’s Morgens na het ontbijt worden we opgehaald door iemand van de verhuurfirma waar we de 4x4 boekten.

We nemen afscheid van de eigenaar van het guesthouse, hij wil koste wat kost nog een foto van ons maken bij de buitenmuur en vraagt of we ooit terugkomen bij hem.

Toen we gisteren door de straten van Johannesburg reden was het ons al opgevallen dat zowat alle huizen ommuurd zijn, zo is ook dit guesthouse met twee grote poorten afgesloten.

Op het domein waar Kea, de verhuurfirma, gevestigd is worden we vroeg op de morgen al onthaald met koffie, koekjes en chips. Daar volgt eerst een hoop papierwerk, waarborg via Visa vastleggen en ook een demonstratie hoe we de 4x4 en de daktent gebruiken.

Daarnaast wordt ons ook aangeboden om de volgende nacht gratis in het guesthouse te logeren. Daar zeggen we geen nee tegen, we hadden vooraf toch nog niets geregeld of zelfs nog maar gepland.

Opnieuw nemen we onze intrek in een mooie kamer met een heerlijk bed.

Er gaan gemakkelijk 3 uur voorbij vooraleer we volledig geïnstalleerd zijn en alle papierwerk achter de rug is.

We willen dan ook verder geen tijd verloren laten gaan en stellen de gps in voor een bezoek aan het Apartheid Museum.

We zitten dan ook in een land met een grote geschiedenis, het minste wat we kunnen doen is hierover wat meer info verzamelen en misschien zelfs enige voeling krijgen met de harde feiten.

In principe zijn we geen van ons beide echte museumfanaten, toch vinden we dat we in dit geval een uitzondering moeten maken.

Aan de ingang van het museum zijn er twee toegangspoorten, een voor “blankes” en een voor “nie-blankes”. Dat Afrikaans is trouwens een hele sappige en grappige taal, al begrijpen we er geen snars van. Dan geldt ook in de andere richting want de Zuid-Afrikanen horen wel dat we een soortgelijke taal spreken, maar elkaar echt verstaan is moeilijk. Het Afrikaans lijkt wel op een Vlaams dialect, vele klanken klinken heel plat en hun woorden slikken ze deels terug in.

Terug naar het museum… Net na de ingang waar al een onderscheid werd gemaakt tussen blanken en niet-blanken volgen een aantal aanwijzingsbordjes die in het verleden effectief gebruikt werden.

Zo mochten de toiletten bijvoorbeeld enkel door blanken gebruikt worden, waren er in de treinen aparte coupes voor blanken en werd er in veel gevallen enkel medische hulp verstrekt aan blanken.

Het Apartheidsregime wordt enkel en alleen door middel van deze borden en bijhorende foto’s uit het verleden al onmiddellijk duidelijk. Het verschil tussen blanken en zwarten was gigantisch, het kwam er op neer dat een zwarte niets betekende en al even weinig rechten had.

Het verdere museumbezoek valt ons wat tegen. Er wordt enorm veel informatie weergegeven op borden en panelen, maar een hele tijd niets doen dan lezen wordt ons al snel teveel. De rest van het museum bekijken we eerder in een vlucht, eigenlijk is het toch jammer dat we zo weinig voorgeschiedenis hebben. Een gegidste toer had interessanter geweest, het is altijd aangenamer om te luisteren naar iets dat verteld wordt dan zelf alles te moeten zoeken en lezen.

Onderweg terug naar het guesthouse van Kea doen we eerst nog inkopen. Elke rij in de supermarkt lopen we rustig door in de hoop deze eerst keer zo weinig mogelijk boodschappen te vergeten. De winkelcentra en supermarkten zijn net zoals thuis, hier vind je werkelijk alles maar jammer genoeg zijn ook de prijzen vrij gelijk aan de onze.