Vrolijk Kerstfeest ! Of toch iets dat daarop zou moeten trekken. We brengen Kerstdag door in de hoofdstad Gaborone

Kerstdag begon al schitterend zoals we in ons vorige verslag beschreven. Een gigantische mierennest in onze daktent waar we nadien nog een tijdje plezier aan hadden, die kleine zwarte kruipers blijven uit verschillende gaatjes en spleten naar buiten kruipen.

Nadat we onze daktent terug min of meer miervrij kregen vertrokken we vanuit Tuli naar de hoofdstad. De eerste zowat 100km gaan nog over een gravelroad, het tempo ligt dus niet heel hoog. Al snel bereiken we het zoveelste veterinary checkpoint, zo zijn er enorm veel in Botswana. Hier wordt gecontroleerd op vers vlees, dit mag je niet vervoeren. Wanneer je inkopen doet is het de bedoeling dat je een steak vrijwel onmiddellijk opeet en dus zeker niet meeneemt naar een volgende bestemming. Om die reden kochten wij gedurende ons verblijf in Botswana enkel en alleen kip.

Aan zo’n checkpoint rij je met de auto door een brede geul gevuld met water om de banden te ontsmetten uit vrees dat je mond- en klauwzeer zou overbrengen. Daarnaast moet je zelf je schoenen reinigen door op een natte vod te gaan staan en daar moet je ook je reserveschoenen in ontsmetten.

Deze checkpoint is er een van het primitieve type, er is geen geul in de weg en de man vult een bidon water dat hij over elk wiel komt gieten.

Een aantal kilometer verder is een eerste kerstslachtoffer gevallen. Een 4x4 pick-up is gecrasht en op zijn zijkant in het gras naast de rijbaan terecht gekomen. Er zijn gelukkig al wat mensen ter plaatse om te helpen, de chauffeur ligt knock-out achterin een andere safari pick-up. Zijn twee passagiers proberen te helpen om de 4x4 terug recht te krijgen, een van de auto’s die stopte heeft een lier die het voertuig uit de zijberm kan trekken.

Eens deze blokkade verholpen rijden we weer verder, op naar een volgend kerstgebeuren.

Op de snelweg kunnen we terug gas geven, al is het altijd uitkijken voor grazende dieren langs de rijbaan zoals koeien, ezels en geiten. Van deze laatste soort is er een exemplaar dat niet op tijd kon vluchten voor een aankomende auto. Naast de rijweg ligt er een doodgereden geitje, een klein jongetje straat triest langs het dier om zich heen te kijken. Heel zielig, maar bijna onvermijdelijk gezien er vaak zoveel dieren langs een drukke baan lopen.

Een laatste gebeurtenis op onze weg richting hoofdstad, alweer een crash. Deze keer is de auto perte totale en ligt de aanhangwagen ondersteboven en alle bagage verspreid over de zijberm. De auto is tegen een ezel gereden en dat levenloze dier ligt een eindje verderop.

Tot nu toe bracht Kerst niet bepaald vrolijke gebeurtenissen. We zetten onze weg verder richting hoofdstad en hopen er ergens op een leuke plek te overnachten en vanavond iets lekkers te kunnen eten. Heel hoopvol zijn we echter niet want een camping is vermoedelijk moeilijk te vinden.

Dat blijkt ook effectief het geval te zijn, we bezoeken een aantal plaatsen die ofwel niets opleveren, er alles behalve vrolijk uitzien of een kerstfeest organiseerden voor bepaalde gasten.

We blijven zoeken en rondrijden en komen uiteindelijk in het centrum van Gaborone terecht, ons oog valt er op een reclamebord van een motel in de buurt. Daar gokken we op ! Een camping zal duidelijk niks worden, misschien is het wel leuk om nog een keer in een echt bed te slapen.

Zo komen we aan bij Oasis Motel waar we aan Kersttarief een kamer kunnen krijgen. Er zijn amper gasten, wat een wonder. Wanneer we zonet door de hoofdstad reden was het al verdacht rustig. Nergens mensen op straat en alles is gesloten.

We parkeren onze auto voor de kamer en keren er voor de zoveelste keer nog een paar tientallen verdwaalde mieren van onze daktent.

We hebben gratis Wifiverbinding en maken daar handig gebruik van.

Vanavond koken we een keertje niet zelf en gaan we naar het restaurant van het motel. Alweer een vrolijke boel daar! We zijn de enigen waardoor er toch 1 van de 20 tafels bezet is.

Een zenuwachtige ober neemt onze bestelling op en keert een paar minuten later alweer terug met de boodschap dat het gerecht dat we kozen niet beschikbaar is.

Zo gaan we beiden als tweede keuze voor een vegetarische curry en Dave wil graag nog een salade met roquefort. Na super lang wachten krijgen we de salade samen met de curry’s en werd de roquefort vervangen door feta, de chef was zo vriendelijk om dat in onze naam te beslissen.

De curry’s zien er heerlijk uit, maar na een eerste schep staat onze mond in brand. Super heet en niet te eten. Dave schept er witte yoghurt onder om de smaak wat te verzachten, ik vind het niet lekker zo gemengd. In de plaats van een heerlijk Indisch naanbrood kregen we een geroosterde boterham. Na elke schep van de curry een stuk brood, zo is het nog iets of wat eetbaar. Geen van beiden eten we ons bord leeg, van een geslaagd kerstmaal gesproken.

De volgende dag, 26 december, zijn de supermarkten gelukkig terug open en kunnen we inkopen doen voor we weer vertrekken. De touristinfo is vandaag nog gesloten, best wel lastig gezien we toch wat info zouden kunnen gebruiken over het park waar we naartoe willen. We beslisten pas lastminute om Kgalagadi Transfrontier Park te bezoeken en daarover zouden we toch iets meer te weten moeten komen.

Na alweer een lange rijdag en zonder info komen we toe in Kang. Hier slapen we nog een nacht voor we naar het park rijden. Tot onze grote vreugde merken we hier een kantoor van Botswana Tourism op, vandaag uiteraard ook gesloten. Om de een of andere bizarre reden zijn er in deze uithoek van het land enorm veel toeristen. We kamperen op iets wat een camping genoemd is, maar het is niet meer dan een vrij stukje tussen de verhuurde bungalows. Het kleine terrein loopt aardig vol en terwijl Dave wat kleren uitwast begint het geweldig te onweren en regenen.

Chance dat het maar een tropisch hitteonweer is dat vrij snel weer overwaait. Na een drankje in de bar kruipen we in onze tent om de volgende ochtend vast te stellen dat het touristinfo nog steeds gesloten is.

Kgalagadi Transfrontier Park behoort tot Botswana en Zuid-Afrika. We lazen in onze reidsgids dat er geen immigratiepost is voor Botswana als we er in Zuid-Afrika weer uitgaan en dus moeten onze paspoorten voordien door de politie uitgestempeld worden.

Omdat we nergens aan iets van informatie geraken rijden we naar het politiebureau in Kang. Een jonge agent die smakt en slurpt van zijn lolly en in een zetel hangt doet een poging om ons te helpen. Die poging beperkt zich door onze vraag aan een vrouwelijke collega te stellen die simpelweg antwoordt dat ze er vrij zeker van is dat er een immigratiepost is in het park.

Daarmee zullen we het dus moeten stellen en kunnen we niet anders dan het erop te wagen. We beginnen aan onze tocht naar het park voor een allerlaatste ontmoeting met de dieren tijdens deze reis.